Claudia was 24 jaar toen haar vader ziek werd en ze ineens jonge mantelzorger werd.
Inmiddels is zij 28 jaar en woont haar vader in een verpleeghuis. Ze woont zelf in Groningen
en combineert het zorgen voor haar vader met een studie in Leeuwarden.

Claudia bezoekt haar vader ongeveer drie à vier keer per week. Ondanks dat hij nu in een
verpleeghuis woont, neemt ze nog steeds veel mantelzorgtaken op zich. “Ik heb vier jaar
samen met mijn moeder voor mijn vader gezorgd, echt met z’n tweetjes. En als iemand
verhuist naar een verpleeghuis, dan geef je dat eigenlijk uit handen.” Maar als Claudia haar
vader bezoekt en hij moet bijvoorbeeld naar het toilet, dan helpt ze hem nog steeds met alle
liefde.

Afgelopen december verhuisde Claudia’s vader naar het verpleeghuis. Nu bezoekt zij hem
vaak gewoon om hem te zien, niet om taken van het zorgpersoneel over te nemen. “Dat is
niet meer nodig, maar ik voel altijd nog een verantwoordelijkheid naar hem.” Dit gevoel komt
doordat mantelzorg zo in haar systeem zit, dat het moeilijk is om los te laten. “Naarmate de
ziekte vordert, veranderen je zorgtaken en verleg je je grenzen.” Voor Claudia voelt het
soms nog vreemd om dat verantwoordelijkheidsgevoel los te laten. “Je stopt er niet zomaar
mee, nee. Dat kan gewoon niet.”

Mantelzorger zijn voelt voor Claudia heel vanzelfsprekend. “Je doet het gewoon uit een
onvoorwaardelijke liefde.” Nu beseft ze pas hoe zwaar het is om op jonge leeftijd al
mantelzorger te zijn. “Het is soms best eenzaam, omdat ik weinig jongeren ken die ook voor
een familielid zorgen.” Met vrienden praat ze er ook niet over wat er allemaal gebeurt.
In het begin dacht Claudia dat ze mantelzorg goed kon combineren met haar eigen leven.

Ze ging naar school en probeerde een sociaal leven te hebben, maar langzaam begon alles
te veranderen. Haar sociale leven verdween naar de achtergrond, en ook haar
schoolprestaties leden eronder. Mantelzorg nam steeds meer van haar over en werd een
deel van haar identiteit. Hoewel ze zichzelf destijds geen mantelzorger noemde, nam deze
rol haar wel volledig in beslag.

“In onze cultuur is het niet gebruikelijk om veel hulp van buitenaf te accepteren. Thuiszorg
kwam af en toe langs, maar dit voldeed niet aan onze standaarden. Mijn moeder en ik
besloten het daarom samen te doen. Achteraf zou ik anderen niet aanraden om dezelfde
weg te bewandelen.” Claudia benadrukt dat jongvolwassenen hun leven horen op te
bouwen. Nu, op haar 28e, ziet ze hoe haar vrienden huizen kopen, kinderen krijgen,
partners vinden, terwijl zij die stappen heeft gemist. “Dit is de prijs die ik heb betaald om
voor mijn vader te zorgen. Een keuze waar ik geen spijt van heb, maar die ik anderen wel
zou aanraden goed te overwegen.”

Tijdens deze periode ging al haar aandacht en energie naar haar vader. Vrienden merkten
steeds vaker op dat zij alleen maar met hem bezig was. “Het voelde normaal, maar nu hij in
een verzorgingshuis zit, realiseer ik me hoe heftig het eigenlijk was. Het was puur overleven.
Ik denk dat het me pas echt zal raken wanneer mijn vader er niet meer is.”

Aan het begin beloofde Claudia haar moeder dat ze het samen zouden doen. Ze dacht dat
ze het samen uit liefde wel vol zouden houden. Maar in 2019 kreeg haar vader een
herseninfarct en werd de zorg intensiever. In september 2020 zocht ze hulp bij de huisarts
omdat ze merkte dat ze het niet meer aankon. “Ik heb anderhalf jaar therapie gehad. Dat
hielp me om met de situatie om te gaan en leerde me om ook aan mezelf te denken.”

Bij het Humanitas Steunpunt Mantelzorg kreeg Claudia een buddy die haar begeleidde en
haar hielp tijd voor zichzelf te nemen. Dit was essentieel om de zorg vol te houden. “Het is
belangrijk om balans te vinden en alle aangeboden hulp te accepteren. Er zijn zoveel
vangnetten in Nederland die mantelzorgers kunnen ondersteunen.”

Claudia wil graag andere jonge mantelzorgers iets meegeven: “Denk goed aan jezelf. Jouw
wensen en behoeften zijn belangrijk. Zoek balans en neem alle hulp aan die je kunt krijgen.
Luister naar de professionals die je begeleiden.” Claudia hoopt dat ze voorlopig voor
niemand anders hoeft te zorgen behalve voor zichzelf. “Het zorgen zit nu wel in mijn DNA,
maar ik hoop dat ik nu meer van mijn eigen leven kan gaan genieten.”